Choroba Blounta
Choroba Blounta jest to progresywna deformacja wielopłaszczyznowa kolana, głównie z elementem szpotawości, które lokalizuje się w obrębie końca bliższego kości piszczelowej.
Występuje w dwóch postaciach: dziecięcej i młodzieńczej.
Postać dziecięca wymaga rozróżnienia z fizjologiczną szpotawością (która klinicznie nie prezentuje torsji wewnętrznej goleni, a którą możemy obserwować w ch.Blounta), jako że obie często występują obustronnie. Postać młodzieńcza częściej występuje jednostronnie i nie ulega samoistnej poprawie.
PRZED
W TRAKCIE
PO
Początkowo choroba Blounta manifestuje się kolanem szpotawym, które nie ulega samoistnej poprawie (jak w każdym przypadku fizjologicznej szpotawości). W przypadku postaci jednostronnej, kończyna może być krótsza. Wszystkie te zmiany pochodzą z uszkodzenia chrząstki wzrostowej od strony przyśrodkowej w końcu bliższym piszczeli. Nieleczona choroba Blounta może prowadzić do wczesnych zmian zwyrodnieniowych z dużymi dolegliwościami bólowymi kolana.
W różnicowaniu z innymi przyczynami szpotawości pomaga dobrze wykonane badanie obrazowe kończyn dolnych na długiej kliszy w pozycji stojącej (!), które pozwolą wykreślić parametry charakterystyczne dla choroby Blounta (np. kąt przynadsadowo-trzonowy). Czasami niezbędne jest wykonanie badania KT.
W leczeniu choroby Blounta istnieje wachlarz metod które można zastosować.
Leczenie z użyciem ortez odciążających przedział przyśrodkowy kolana (Texas Scottish Rite) ma już charakter historyczny. Skuteczność fizjoterapii jest także mała.
W leczeniu choroby Blounta stosuje się głównie metody leczenia operacyjnego. U mniejszych dzieci, z prostszymi, głównie jednopłaszczyznowymi deformacjami można skorygować kończyny z wykorzystaniem hemiepifizjodezy z wykorzystaniem płytek 8-plate (tzw. Guided Growth). W innych przypadkach konieczne jest wykonanie osteotomii (chirurgicznego przecięcia kości) z korekcją deformacji. W niektórych przypadkach konieczne jest przekorygowanie deformacji (wprowadzając kolano w niewielką koślawość) w celu zmniejszenia ryzyka nawrotu deformacji. W przypadku pacjentów nastoletnich leczenie epifizjodezą (8-plate) nie jest już możliwe dlatego konieczne są zabiegi chirurgiczne poprawiające ustawienie w kolanie. Z kolei w najcięższych deformacjach zastosowanie ma oprócz osteotomii korygującej oś kończyny, osteotomia unosząca przedział przyśrodkowy kolana od strony piszczeli (tzw. Hemiplateu elevation). Jest to niezwykle kompleksowa operacja, którą można połączyć z korekcją głównej deformacji a także z leczeniem skrócenia kończyny (wówczas z użyciem stabilizatora zewnętrznego).